Łoże szczęścia

Gdy przychodziła noc, on brał w objęcia je, pod baldachimem bezwstydności.
Księżyca boski blask, poświata nagich ciał, oblani potem swej miłości.
Nie znali słowa nie, w spontaniczności swej, gdy północ z rankiem się mieszała.
W pościeli mokrej tak, wirował nocą świat, Wenus swe modły odprawiała.

Zabierał obydwie, na jawie i we śnie, do świata pragnień i fantazji.
Ustami w ustach grał, malował łuki ciał, dzikim kolorem wyobraźni.
Namiętnie patrzył gdy, spełniały swoje sny, kochał, gdy wspólnie szczytowały.
Dotykiem dawał klucz, do świata spełnień wrót. Obie go za to uwielbiały.